Over opblaaspoppen, maar dan 110 jaar geleden

We hebben alleen nog maar het dunne vernislaagje van de enorme Platinatijdperk erfenis afgekrabt. Veel aandacht, terecht, voor de gebruikelijke Mutt en Jeff, Jiggs en Maggies, Hans und Fritz-en en Osgar en Adolphs. Een groot deel van de mooiste zondagse pagina's van voor de eerste wereldoorlog is nogal ... eh apart. Dat is nogal zwak uitgedrukt. Veel is eigenlijk extreem bizar. Zo bizar dat Superman's bizarroworld er bleekjes bij afsteekt. Vandaag alvast iets bijna precies 110 jaar geleden gepubliceerd (4 oktober 1903) van   Walter Mcdougall dat eigenlijk niet eens zo vreemd is (met dank aan de San Francisco Academy of Comic Art collection). Het laat het anarchistische striptijdperk zien, het Platinatijdperk pur sang, waarin geen conventies zijn, geen regels. Het hoeft zelfs niet goed getekend te zijn of leuk. Wel is er altijd hard gewerkt. talent of geen talent. Nou deze Walter had talent genoeg hoor en vele tijdgenoten met hem... Niet eens zo raar, maar raar genoeg om mee te beginnen. En weer een zelfmoord (zoals je in onderstaande biografie kunt lezen). Wat is dat toch?

Walter McDougall
Born in Newark, New Jersey, Walter McDougall began his long career in art as an engraver, working for the legendary New York Graphic in the 1870s. He freelanced during the rest of the nineteenth century, contributing to publications such as The Extra, Harper's Weekly, and Puck, and was hired by the New York Herald in 1896. His illustrations for a regular editorial feature by Bill Nye established him as the first syndicated newspaper artist. McDougall was astoundingly prolific, producing half a dozen regularly occuring comic strips in addition to hundreds of full-page one-shots for Sunday comic sections. He also wrote and illustrated "McDougall's Good Stories for Children" for the Herald newspapers. He lived the last 20 years of his life in seclusion in Connecticut, and committed suicide at the age of 80.