Al een tijdje hebben we geen last van Corona, maar meer een soort herfstachtig Bruintje Beer-virus. Dat heeft, zoals altijd, met tempo doeloe te maken, maar ook met het feit dat het binnen "het wereldje" zo ondergewaardeerd wordt, terwijl grote literatoren, er lyrisch over hebben geschreven, ook uit tempo doeloe-achtige overwegingen natuurlijk, of in hun geval uit nostalgische overwegingen, maar in het geval van Kousbroek toch altijd rationeel benaderd. Het helpt ook mee als je met Bruintje Beer een deel van je ouders herinneringen te pakken hebt. Zo wordt het toch maar mooi twee generaties doorgegeven. Nu bestaat deze levenslijn nog. De boekjes en de tekeningen helpen zelf natuurlijk ook mee. De verstilde plaatjes, zonder dramatische schaduwtinten, ontbrekend zwart, hooguit wordt het duister met een raster aangegeven, de verrukkelijke braafheid, de overzichtelijkheid van de wereld, het avontuur dat voortdurend op de loer ligt, tja wat wil je nog meer. De techniek is beperkt tot een enkele trein of een vliegtuig, bovendien een vliegtuig dat op ieder veldje in de buurt even kan landen. Zucht.
Toen vond ik dit, zomaar. Heb er zelfs een eind voor in de regen gefietst om ze af te halen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten