De hoeveelheid avonturen groeit steeds aan

Vroeger was de behoefte aan verstrooiing veel groter dan nu, het tijdperk dat nagenoeg in een permanente staat van verstrooiing verkeerd. In de tijden van oorlog, armoede, crisis, epidemieën waarin iedereen wel kon bezwijken, hadden een paar individuen de onbedwingbare neiging, tegen alle klippen op, per se verhalen te willen vertellen, neem Marten Toonder, een kind van die tijd. Ze schreven niet even een boekje. Het was hun levensdoel! Dit leidde dan ook tot een groot oevre. Dat gold voor de schrijvers van toen (zoals Vestdijk 1898-1971), maar ook voor die kleine groep van plaatjesboekjesmakers. Wat was er mooier voor een kind dan de hoeveelheid avonturen steeds te zien aan te zien groeien. Na ieder avontuur dat je uit had gelezen, telkens weer een nieuw avontuur. Bij het groter groeien bemerkte je pas dat het oevre eindig was, de maker dood of gestopt.