De verrukking spat ervan af als de twee Duitse jongetjes dromen van taartjes. Had ze toen al dekbedden in Amerika? Wij, hier in Yurp, sliepen nog onder een laken en zo'n zware deken. Is dat niet vies, een taart die drijft in het zoute zeewater? Zijn het hartige of zoete taarten? Bij een hartige taart is een beetje zeewater misschien niet erg, hoewel de korst wordt er wel week van. Maar ach in dromen kan alles. Wat een boel taartjes. Ze zijn onverzadigbaar die jongens. Zelfs de zon is een reuzentaart. In het Platinatijdperk is eten duidelijk een thema. Neem Mutt en Jeff die zijn altijd op jacht naar een goede maaltijd met een complete kip. Waarschijnlijk hadden mensen in die tijd toch echt wat vaker honger. Ze spreken ook zo heerlijk met een zwaar Duits accent, maar dat is natuurlijk het kenmerk van de Katzenjammer kids. Ze waren gek op accenten. Het Italiaans van de kok liegt er ook niet om. Amerika was in het Platinatijdperk het land van de immigranten. Iedereen sprak nog een beetje zijn moerstaal. Dat is er pas veel later een beetje uitgesleten. Lachen om immigranten met hun rare uitspraak. Daar ging het vaak over in de comic sections. Lachen om Duitsers (Katzenjammer kids, Osgar und Adolf), lachen om Fransen (Alphonse and Gaston), lachen om Italianen. Werd er eigenlijk ook gelachen om Ieren en Engelsen... Hmm. Scarabootch? Is dat een verbastering van een Italiaanse krachtterm? Zo uit de verte lijken de tekeningen van Harold Knerr, hoewel een stuk losser, op die van de Italiaanse grootmeester Benito Jacovitti.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten